زمانی که آب و هوای فضا تبدیل به تند باد می شود
بزرگترین طوفان خورشیدی ثبت شده مربوط به رویداد کارینگتون (به جهت فضانورد انگلیسی که موفق به مشاهده ی آن شد بدین نام خوانده شد) در سپتامبر ۱۸۵۹٫البته در عصر ویکتوریا هیچ سیاره ای وجود نداشت که تحت تاثیر آثار مخرب این تندباد قرار بگیرد،اما سیستم تلگراف آن زمان بدلیل درگیری جریان های الکتریکی القا شده در سیم های مسی و سیگنال ها، اپراتورهای برق و کاغذ تلگراف، کاملا متوقف شد.طوفان های زمینی آن به حدی شدید بود که نورهای شمالی،یک پدیده ی قطبی، تا جنوب باهاما مشاهده شد.
تحلیل آماری این رویداد و دیگر طوفان های شدید خورشیدی نشان می دهد که این گونه رخدادها هرچندصد سال قابل انتظار است. تحقیقی در سال ۲۰۰۷ تخمین زد که آنچه تندباد کرینگتون می توانست امروزایجاد کند برابر با ۳۰ میلیون دلار ضرر مالی برای اپراتورهای ماهواره ای است و بعلاوه تخریب زیرساخت های حیاتی هم در فضا و هم در زمین انجام داده است.
ما تنها از خسارات بالقوه ای که آب و هوای فضا می تواند در طی ۱۵۰ سال ایجاد کند آگاه هستیم و فهم ما از آن هنوز ضعیف و نیازمند تحقیقات بیشتر است. این عجیب نیست که مهندسان و بیمه گران تلاش های زیادی را صرف شناسایی خطرات و توصیه ی راه هایی برای کاهش اثرات آن کرده اند.
همانطور که خطرات آب و هوای فضا بیشتر شناخته می شود،این امکان برای سازندگان ماهواره ها بوجود می آید که ماهواره هایی با قدرت تحمل بیشتر دربرابر آب و هوای فضا بسازند.اما احتمالا ایجاد استاندارد های بهینه ی مهندسی لازم است تا سیستم های ماهواره ای ضروری در شرایط حاد نیز قادر به ادامه ی عملکرد خود باشند.
