در سال ۲۰۱۱ سازمان جهانی شماره های اینترنتی اعلام کرد که آدرسهای IPV4 در حال اتمام هستند و همه ی ما منتظرروزی بودیم که بشنویم این آدرس‌ها تمام شده‌اند و بالاخره این اتفاق افتاد.
هرچند از همان سالها آدرسهای جدید با نام IPv6 وارد کار شدند اما برای کشورهایی مثل ایران آن‌ها هیچگونه کاربرد خاصی ندارند و بسیاری از کاربران به‌خصوص کاربران لینوکسی ترجیح میدهند از IPv4 استفاده کنند و سرعت و پینگ بهتری را در اختیار داشته باشند. برای مثال در ماه می مؤسسه ثبت شماره های اینترنتی در آمریکا اعلام کرده بود که ۳٫۴ میلیون آدرس دیگر موجود است و تاریخی را برای حدود تابستان آتی جهت تمامی این آدرس‌ها اعلام کرده بود؛ این تاریخ کمی دیرتر شد و حالا یعنی کمی بعد از تابستان شاهد تمام شدن این آدرس‌ها هستیم.
پیشگامان اینترنت IPv4 هایی را که قابل ساخته شدن بود در حدود ۴٫۳ بیلیون آدرس مجزا در سال ۱۹۸۱ تشخیص داده بودند که اکنون میتوان گفت تمامی آن‌ها استفاده شده است. حال نوبت به استفاده IPv6 ها رسیده است و کسی نمیداند آن‌ها چه زمانی تمام خواهند شد و از چه زمانی باید به فکر آدرسهای جدیدتری بود.
نسخه ۶ از آی پی ها درسال ۱۹۹۸ ساخته شده است و نشان میدهد که از سالها قبل به فکر تمام شدن IPv4 ها بوده ایم. این آدرس‌ها نوعی آدرس ۱۲۸ بیتی هستند که باعث افزایش تعداد آی پی ها تا ۳۴۰ آندسیلیون ( ۳۴۰ با ۳۶ صفر ) میشود. فقط فکر کردن در مورد تعداد آن نیز به ما میفهماند که تعداد بسیار زیاد آن‌ها تمام نشدنی است . اما آیا تا ابد این تعداد کافی خواهد بود؟
